The murder of Veronica Guerin

LÚA DE AUGA

http://mundoillainsuinamicaelarons.blogspot.com/

PAI

         Pontevedra, 27/02/10

 

                                      

                                                        

                           Na memoria do meu Pai.

 

 

 

 

                                     PAI

 

 

Pai querido pai, afastado e achegado

 

Querido, sempre, polo de antes

 

E polo de agora, sempre, Pai meu

 

Ausente da vida amada,

 

Arrincado polo tempo vivido

 

Foi aquel barco que marchou,

 

Por, sempre, dende o derradeiro

 

Peiaro de pedra; bágoas caíanme

 

Faciana baixa, bágoa fría,

 

Cabeza caída, laio

 

E pensamento difuso

 

Saquei do pucho longo e estreito

 

Un pano branco, díxenche,

 

Adeus meu Pai, e chorei

 

Coma a choiva, saia, sen parar,

 

Dos meus ollos vermellos,

 

Cansos do continuo pranto.

 

Chámame, sempre, a túa eterna

 

Lembranza, intres ledos ou

 

A dureza do vivido contigo,

 

Aquela vida doente

 

Quitando o proveito debido,

 

Da ledicia marvillosa

 

E da dor tremenda

 

E voltar a sorrir cando merece.

 

Pai, que habitas no meu corazón

 

Fondo interior, onde agáchese

 

Un sentimento fondo

 

Neste pequeno lugar segredo

 

Onde a memoria non morre,

 

Vexo a túa figura a teu sorriso

 

Grande tinas

 

As túas ganas de silenciar

 

A dor que remataba cós intres ledos

 

Ausencia grande, ausencia de tí

 

Dor da inexistancia, non estás

 

Da feito físico,  mais estás conmigo

 

Lei da vida, dor que queima lento

 

Momentos para pensar dabondo

 

En ti, Pai, nos teus boms intres,

 

Na túa forma de querer, constante

 

No bom exemplo dado

 

Que quixécheme agasallar,

 

Habito nas túas lembranzas

 

Vida pasada que non morre.

 

Canto agarimo décheme

 

De neno e grande, sempre.

 

Soubeche afrontar a dureza

 

E o sofrimento con valentía.

 

Pai, aínda lémbrome  de tí,

 

Cando eu era un cativo fraco

 

De cabelo loiro cáseque branco

 

Deciamos, cando era un meniño

 

La petite bete, qui monte et monte,

 

A pequena mosca que sobía e sobía

 

E faciásme corochas na  miña fraca

 

Barriga plana e branquiña dabondo.

 

Por outra banda, meu Pai

 

Que bonito era escoitar o bruar

 

Do vento forte na finca achegada

 

O son constante dos pinos grandes

 

E fantásticos eucaliptos,

 

Insolentes e dobrados

 

Sombras nocturnas

 

Pola fortaleza dun Sur invernal

 

Eu metidillo na pequena camiña

 

Camastro insignificante

 

Neno pequeniño, pouquiña cousa,

 

A quen chamabamos a cama turca

 

Namentras ti coidabas,

 

Agarimosamente.

 

Un cadeliño  boxer chato

 

E de naris negra

 

Ao que chamáche Rons.

 

 

As túas viaxes polas  estradas

 

Afastadas do progreso futuro.

 

A túa paciencia considerable

 

O teu enfado explosivo

 

Unha bomba emocional

 

Que non facía mal.

 

E así Pai querido a vida

 

Foi pasando, como se nada

 

Pasara, por eso  a fonte

 

Histórica dunha memoria personal

 

É algo, que marchará,

 

Cando a hora me chame

 

E así pódese decir

 

Que uns están de necemento

 

Outras van facer

 

A súa derradeira viaxe.

 

Punto de saída, quen sabe

 

Rumbo ao descoñecido