Son nomes de fermosas Illas, costeiras,
Alí meus amigos queridos e máis eu,
Fixemos de nosos sonos vividos,
A autenticación dos valores máis fermosos.
Fomos corsarios de verdade,
Con enormes espadas de pau nas mans de ferro.
Nosas mans de nenos cativos.
Querida Ansuiña de Micaela,
Lugar e esceario de longos baños de estío,
E o fermoso Rons, Porto, Praia e lugar fermoso
Como estandarde ao mundo feliz,
No que eramos os capitáns das máis fermosas naves
Eramos mariñeiros con dornas ateigadas de peixe,
Eramos a aroma fermosa de ser nenos maravillosos.
Que bonito debe de ser neno ou nena,
E soñar que o tempo non se move
E mirar como meu Papá querido,
E miña deliciosa Mamá
Vai berrando a medida que o tempo deixa de selo.
Mais a min tan me ten.
Eu miro o fermoso Con Roibo.
Monumento redondo, pétreo e impentrable,
Que sempre divísase
No afastamente, por aló, por Ribeira ou Aguiño,
Onde cada tarde agáchase o sol bermello e tranquilo
Miguel Dubpos
No hay comentarios:
Publicar un comentario