Benqueridos Xesús e Alberto: deixóunos o poeta de Ponteceso, Ramiro Fonte. Rematóu o seu sufrir nun hospital daquela Barcelona. Como pasa o tempo, pasa, e uns van nacendo e outros chegan ao máximo cansancio vital. Quizáves xa cumpliron a misión e sumusión vital, pero de seguro que xa non voltarán. Ficarán as súa verbas escritas en poemarios e libros diferentes. O Paso pola vida é efímero, o Paso pola vida é o deber de ser cidadáns auténticos, que non se sabe moi ben cal é a definición de tal termo.
A RAMIRO FONTE.
Un ano e medio século no habitáculo terreo.
Todo unha vida de ensoños e poemas curtidos.
Toda Galicia Poética chora ao poeta Ramiro Fonte.
E a tristura DA morte negra chamou a porta
Dos versos sotiles. Ramiro, de Ponteceso,
Fonte de versos desesperados e despiadados,
Ramiro Fonte xa non dá auga crara
Esgotouse a fonte ramirense,
Foi un Designium.
E na suprema lembranza ficaron
Os Cravos Fondos, OS colectivos Poéticos,
A Revista Dorna dirixida Por Modesto Hermida.
Avilés na lembranza oculta DA fermosa Noia,
Tamén descansa na suma planicie,
Coma un día de mar calmoso fora,
Lémbrome de Helena Villar Janeiro,
De seu home , Xesús Valcárcel Pallares
Todo Cravados no mesmo Fondo.
Ramiro díxonos adeus sen decir nunca adeus.
Algún diá con el estaremos e con Avilés, tamén.
As veces OS poemas son longos e fermosos
As veces OS curtos poemas agachan
Estrañas facianas de pura morte.
Ante o meu respecto e admiración
Desésoche RAMIRO FONTE,
Feliz viaxe de Volta.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario