O POEMA DA CADEA QUE NON RACHA

Dicir vento e decir liberdade constante,

Constante dominannte ao voar libre

Libre, sempre, coma as augas do mar azúl,

Azúl, como o ceu cuberto  de proxectos soñados,

Soñados no dominio de día, no mediodía dominante,

Dominante que emite toda a súa luz verdadeira,

Verdadeira coma a vida mesma,a mesma verdade,

Verdade qeu día  a día fas realidade o meu edificio concreto,

Concreto habitante das terras ocupadas por tribus de ar perdido,

Ar que asulagas a superficies hinóspitas deshabitadas,

Deshabitadas tribus ceibes da invernía fría,

Fría coma a verdade delirante dun carto de hora perdido,

Perdido no mundo temporal de horloxos inútiles

Inútil coma as medidas imperfectas,

Imperpectas coma os ambentes decadentes.






                 Miguel   Dubois.