OS DERITOS HUMANOS E A POESÍA SOCIAL- O HOME E A MULLER RESPETADOS, SEMPRE..

Choutando de cara ao vento,

Xúngome a atmósfera presente

A xeito como de cabalo de ar,

Galloupando, a toda forza,

E ocupandando os espazos valeiros da liberdade secuestrada

A xeito de máxima petición

Rexeito a invasión dos espazos ceibos.

Érgome enteiro,

Non coma unha absuda estatua de pedra inútil,

Érgome e reivindico,

O dereito a respirar o ar que te pertence,

A alimentarte do mínimo correspontente,

A posuir o traballo merecente,

Reivindico o teu espazo de liberdade,

E como ser humano que eres

Tes os memos dereitos elementáis,

Sen diferencias de Mundos

De Primeira clase, de Segunda clase ou de Terceira.

Reivindico os dereitos humanos,

Non sempre respetados

E todos aqueles espazos de liberdade

Roubados sen vergonza

Nos fináis dos tremendos camiños.


MIGUEL DUBOIS